ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ

ΑΓΑΠΗΤΕΣ ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ,

ΕΔΩ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ

ΤΟΥ ΚΑΝΟΥΡΓΙΟΥ ΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

"Μια ζωή, Ένα φιλί"

 

 

 

 

 ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

 

1

 

Ποιος μπορεί να καταδικάσει τον έρωτα; Ποιος μπορεί να καταδικάσει τη ζωή; Ποιος μπορεί να καταδικάσει την ίδια την ευτυχία; Μα ο έρωτας είναι ευτυχία. Είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξει ευτυχία χωρίς έρωτα; Ή έχετε δει ερωτευμένους να είναι δυστυχισμένοι; Σκεφτείτε… αυτά τα δυο δεν αναζητά κάθε άνθρωπος στη ζωή του; Μια ζωή που, όταν θα τη φτάσεις στο τέλος της και θα την ξανασκεφτείς θα πεις, Ναι, έζησα!

Λοιπόν κι εγώ που τα βρήκα όλα αυτά, γιατί τώρα θα πρέπει να υποχωρήσω; Όλοι γύρω μου λένε: Θάλεια κάνε πίσω. Έχεις στα χέρια σου ό,τι ποτέ θέλησες· μια πολιτική καριέρα ως βουλευτής σε σημαντικό κόμμα, έναν πλούσιο άντρα, δυο παιδιά και, το κυριότερο, όλα τα υλικά αγαθά του κόσμου. Τι θες με αυτόν τον… Ξαναγύρισε πίσω στη ζωή σου.

 Στη ζωή μου… ποια ζωή; Όλα αυτά τα είκοσι και πλέον χρόνια που πέρασα με τον άντρα μου, τον ζάμπλουτο μεγαλοβιομήχανο Αλέξη Καραδήμα, ήταν ζωή χωρίς δυο ουσιώδη: τον έρωτα και την ευτυχία. Όταν όμως γνώρισα τον Ερμή ένιωσα όλο μου το είναι να συγκλονίζεται. Αληθινά δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο σας λέω από μια σπίθα φωτιάς για να καεί ένα σπίτι, αλλά μόνο μια ματιά για να καούν δυο καρδιές· εννοώ να καταλάβουν ότι η μια είναι πλασμένη για την άλλη.    

Τον κοιτάζω και τώρα που κοιμάται ανάλαφρα σαν μωρό εκεί, στο κρεβάτι μας. Χαμογελώ. Ναι, αυτός είναι. Σχεδόν δεν αμφέβαλλα ποτέ από τότε που βρεθήκαμε για πρώτη φορά. Και πιο πολύ από τότε που γίναμε ένα και δώσαμε την υπόσχεση να το πάμε ως το τέλος. Αυτός ο άγγελος είναι δικός μου. Μόνο δικός μου! Αυτός είναι που από την πρώτη στιγμή που με φλέρταρε, μου χάρισε τη ζωή, την ευτυχία, έρωτα. Και, το σπουδαιότερο, δεν ζήτησε τίποτα για αντάλλαγμα... τίποτα! Αν δεν είναι αυτό αγάπη κι έρωτας μαζί, τότε τι είναι;

Με πλημμύρισε με μιαν αγάπη που φαντάζομαι λίγες γυναίκες έχουν ζήσει - σίγουρα καμιά γνωστή μου από την υψηλή αθηναϊκή κοινωνία στην οποία έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου - και που πολλές θα ήθελαν να νιώσουν. Μερικές με ζηλεύουν... το ξέρω. Μου το έχουν δείξει πολλές φορές, άλλωστε. Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη για όσα σας λέω; Εννοώ ότι αυτός ο άντρας είναι η ίδια μου η ζωή, η ευτυχία προσωποποιημένη. Γιατί κανείς ποτέ δεν ζήλεψε την κακομοιριά και τη δυστυχία, παρά μόνο την ευτυχία του διπλανού του.

Καλέ μου Ερμή, αν δεν είχα και σένα… αγάπη μου, Ερμή μου… αν δεν είχα και σένα...

Είμαι μαζί του σ΄ αυτό το όμορφο ξενοδοχείο στη Σαντορίνη. Γυρίζω στο παράθυρο, κοιτάζω έξω… πέρα μακριά. Αναστενάζω. Από μέσα μου βγαίνει όλος ο πόνος με μιαν ανάσα. Αχ… Ξέρω ότι σήμερα πρέπει… ναι, πρέπει να το κάνω. Σίγουρα μπορώ να τον πάρω και να φύγουμε, να εξαφανιστούμε. Το έχουμε ξανακάνει στο παρελθόν. Αλλά… Πάντα αυτό το μεγάλο “αλλά”.

Ο τυπικά σύζυγος μου, αυτό το δίποδο τέρας που δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο, υποσχέθηκε ότι δεν θα μας κάνει κακό, αν... Είναι μερικά χρόνια που μου έθεσε τους όρους του κι εγώ τους δικούς μου. Όφειλα τότε να πάρω τις αποφάσεις μου για μένα… για όλους. Τα πράγματα είχαν φτάσει πια σε οριακό σημείο για όλους.

Από τότε που γνώρισα τον έρωτα, όλη η ζωή μου άλλαξε, ανατραπήκαν τα πάντα! Ήταν σαν να τραβήχτηκε μια αόρατη κουρτίνα που κρεμόταν για δεκαετίες μπροστά στα μάτια μου. Κι έτσι κατάφερα και είδα πίσω από αυτήν τον πραγματικό κόσμο, την αληθινή ζωή.

Ομολογώ ότι αν και αγωνίστηκα να πω “όχι” στον έρωτα που έπεσε πάνω μου σαν χρυσή βροχή, όμως… Είναι μερικές φορές που ο άνθρωπος ξέρει προκαταβολικά ότι άδικα αγωνίζεται κι αντιστέκεται. Ειδικά μια γυναίκα, σχεδόν πάντα ξέρει! Και, τελικά, όταν υποκύπτει, καταλαβαίνει το πόσο μάταιος ήταν ο αγώνας εναντία στη θέληση της ψυχής της, ενάντια σε αυτό που η ίδια ποθούσε χρόνια και χρόνια. Μόνον τότε ανακαλύπτει την τραγικότητά της· ότι αγωνιζόταν έναντι στη φύση της. Γιατί, όταν πολεμάς ενάντια στη φύση σου, πάντα θα είσαι ο ηττημένος, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό!

Ακριβώς αυτό ήμουν πριν γνωρίσω τον Ερμή· αγωνιζόμουν εναντία στη φύση μου και είχα παραδοθεί σε ένα συμβατικό κόσμο όπου όλα μα όλα λειτουργούσαν “για τα μάτια του κόσμου”. Είχα ηττηθεί και δεν το είχα ακόμα καταλάβει. Κάποτε η συχωρεμένη η μάνα μου, αν και του δημοτικού η κακομοίρα, όμως είχε πει μια πολύ σωστή και ζυγιασμένη κουβέντα: με τι μοιάζει η ζωή, παιδί μου; Μ΄ ένα βιβλίο. Μερικοί, οι πιο επιπόλαιοι, απλά γυρίζουν τις σελίδες του τάκα-τάκα, χωρίς να δίνουν σημασία στα γραμμένα. Άλλοι όμως, οι πιο σοφοί και μετρημένοι, το διαβάζουν και το ζουν σελίδα-σελίδα. Ξέρεις γιατί; Γιατί το βιβλίο της ζωής, μάτια μου, επιτρέπεται να το διαβάσεις μόνο μια φορά.  

Δεν ξέρω αν ήταν δική της σοφία ή όχι, αλλά μόνοn τώρα το καταλαβαίνω. Τότε, όταν ακόμα ζούσα με τον πρώην μου, τα πάντα στη ζωή μου ήταν καθορισμένα ανάλογα με το τι πιθανόν θα πουν οι άλλοι. Τα πάντα ορίζονταν από το λάιφ στάιλ. Τα πάντα υπολογίζονταν ανάλογα με το πόσα χρήματα είχαμε συγκριτικά με τους άλλους. Με λίγα λόγια αυτή ήταν μια ετεροκαθορισμένη ζωή, μια ζωή υπαγορευμένη από τα τηλεοπτικά κανάλια, τη δημοσιότητα, τις δημόσιες σχέσεις. Ήταν μια ζωή κενή, χωρίς νόημα και σκοπό… μια ζωή ξένη!

Έξω από τη βίλα του στην Κηφισιά συνεχώς περιπολούσαν δυο αστυνομικοί και από μέσα άλλοι πέντε σεκιουριτάδες, για να μας προστατεύουν από επίδοξους παπαράτσι. Αυτοί είχαν ένα και μόνο στόχο: να μας απαθανατίσουν και να μας παραδώσουν βορά στις κωλοφυλλάδες και τα περιοδικά του περιπτέρου. Πλήρωναν καλά για κάτι τέτοιο… έτσι είχα μάθει. Στη χειρότερη περίπτωση βλέπαμε ακόμα και βίντεο μ΄ εμάς στα κανάλια, κυρίως στις μεσημεριάτικες εκπομπές.

Όλα αυτά μέχρι τη μέρα που τυχαία γνώρισα τον ερώτα τη ζωής μου, τον ζωγράφο Ερμή Νικολάου – τον κοιτάζω ακόμα μια φορά τώρα που κοιμάται γαλήνια… ίδιος ο αρχαίος έρωτας προσωποποιημένος, το μωρό μου. Και γι΄ αυτό πέσανε όλοι να μας φάνε. Σας λέω ήθελαν να ξεσκίσουν τις σάρκες μας, γιατί τους ενόχλησε ο έρωτάς μας. Ήμασταν - ακόμα είμαστε - ερωτευμένοι. Η λεγόμενη υψηλή και σοβαρή κοινωνία των βορείων προαστίων δεν μπόρεσε να το χωνέψει!

Ο άγγελός μου… Το πρόσωπό του… τι ομορφιά είναι αυτή! Σχεδόν με τέλειες γωνίες, μαύρο μαλλί μέχρι τους ώμους, πράσινα μάτια, κι ένα περιποιημένο μουσάκι να περιτριγυρίζει το σαγόνι του. Το βλέμμα μου κατεβαίνει στο ημίγυμνο αγαλματένιο κορμί του. Όχι δεν είναι τόσο αυτό που ερωτεύτηκα. Είναι η όλη του προσωπικότητα.

Ο Ερμής Νικολάου, αυτός ο περίφημος Έλληνας ζωγράφος που ακόμα και σήμερα ζει και αναπνέει στο δικό του σχεδόν ουτοπικό, θα έλεγα, περιβάλλον… τουλάχιστον όταν εργάζεται. Πιστεύει πραγματικά ότι με την τέχνη του μπορεί ν΄ αλλάξει τον κόσμο μας. Ίσως μια μέρα τα καταφέρει… ίσως…

Εμένα πάντως μου άλλαξε τη ζωή με τον έρωτά του και μ΄ έκανε ευτυχισμένη για πρώτη φορά στη ζωή μου. Λένε ότι η ευτυχία είναι το μόνο πράγμα πού, όταν το διαιρείς, αυτό από μόνο του πολλαπλασιάζεται. Ναι, αυτό μου χάρισε, ο καλός μου· την ευτυχία.

Και γι΄ αυτό επίσης τον χλευάζουν. Δεν τον νοιάζει, όμως… απλά συνεχίζει. Και τι δεν μου δίδαξε από τότε που είμαστε μαζί! Αν και μικρότερος μου, σχεδόν πέντε χρόνια, στα σαράντα του πια, μπόρεσε να με κάνει να δω τα πράγματα με άλλο μάτι. Αυτό ήταν ίσως το μεγαλύτερο δώρο του σε μένα από τότε που τον γνώρισα.

Στο κρεβάτι πάντα με περιποιείται άψογα. Και στις βόλτες μας με σέβεται και με φροντίζει. Κάθε μέρα μου λέει γλυκόλογα, κάθε μέρα με κάνει να νιώθω γυναίκα. Δεν είμαι κάτι το περιττό μαζί του, δεν είμαι μια γλάστρα που απλά χαμογελά, όπως όταν στεκόμουν δίπλα στο βιομήχανο. Είμαι πραγματικά το άλλο του μισό του Ερμή. Ποια γυναίκα δεν το θέλει αυτό από τον αγαπημένο της, πείτε μου ποια;

Με τον Ερμή δεν ζήσαμε στη χλιδή, όπως με τον πρώην σύζυγο μου, αλλά σε μέτρια ίσως και φτωχικά σπίτια μερικές φορές. Κι όμως με τα λίγα ένιωθα πλούσια περισσότερο από ποτέ. Ήμουν ζωντανή... ακόμα είμαι! Τα είχαμε και τα έχουμε σχεδόν όλα… το εννοώ, αυτό. Ζω μαζί του την κάθε μου στιγμή σαν να είναι η τελευταία!

Από τότε που έφυγα από τον βιομήχανο δεν είχα πια το ιδιωτικό του αεροσκάφος, για να επισκέπτομαι το Παρίσι και το Μιλάνο απλά και μόνο για να αυγατίσω την γκαρνταρόμπα μου. Ούτε τις μερσεντές του κόμματός μου για να περιφέρομαι στο Κολωνάκι φορώντας τα συνολάκια μου και για να επιδεικνύομαι σαν γύφτικο σκεπάρνι στους αργόσχολους της πλατείας. Απλά δεν με ενδιέφερε. Δεν είχα πισίνα, γυμναστήριο, σάουνα, ούτε και τους μεγάλους κήπους και τα τρία εξοχικά μας, ούτε βέβαια και τους υπηρέτες να με φροντίζουν.

Κι όμως, το λέω ειλικρινά, δεν μ΄ ένοιαζε πια τίποτα από αυτά τα υλικά αγαθά που είχα αφήσει πίσω μου… τίποτα! Όλα ήταν ανούσια και περιττά. Αντίθετα με τον Ερμή περάσαμε μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές μας αρχικά σ΄ ένα νοικιασμένο διαμέρισμα κάπου στα νότια προάστια και μετά σε ένα άλλο κοντά στην Ακρόπολη. Κάθε πρωί μάς ξυπνούσαν τα πουλιά. Βγαίναμε στο μπαλκόνι αγκαλιασμένοι, πίναμε καφέ και κάναμε σχέδια και όνειρα για το μέλλον… το δικό μας μέλλον· αυτό που θέλαμε οι δυο μας να το δημιουργήσουμε και να το ζήσουμε.  

Ποια ήταν η περιουσία μας; Ένα μικρό αυτοκινητάκι για τις βόλτες μας και τις απαραίτητες μετακινήσεις. Περιστασιακά και λίγα μετρητά στην τράπεζα· τίποτε άλλο. Η ευτυχία μας ήταν με βαθιές ρίζες στεριωμένη στην αγάπη μας, όχι στο χρήμα και στον υλικό πλούτο. Ζούσαμε μακριά από όλους κι από όλα, με λίγους μόνο ουσιαστικούς και καλούς φίλους να μας συντροφεύουν. Ήμασταν ελεύθεροι, πέρα από τις κοινωνικές συμβατικότητες, μακριά από τον ψεύτικο κόσμο που τουλάχιστον εγώ είχα αφεθεί όσα χρόνια ήμουν σκλαβωμένη δίπλα στο βιομήχανο άντρα μου.

Η ξαφνική φυγή μου από αυτόν και το περιβάλλον του ήταν σαν να είχα δώσει μια γροθιά στο στομάχι του κατεστημένου, μια τόσο δυνατή μπουνιά που με τίποτα δεν θα ήταν δυνατόν να περάσει απαρατήρητη. Και μάλιστα τώρα που το λέω… χμ… έτσι ήταν πραγματικά. Λοιπόν, όταν γυρίσεις την πλάτη σου στο Σύστημα, όσο αδύναμος κι αν είσαι, αυτό θα σου αντεπιτεθεί. Όχι γιατί είσαι ζωτικής σημασίας για εκείνο ή επειδή χωρίς εσένα δεν μπορεί να λειτουργήσει. Καμιά σχέση.

Απλά το Σύστημα είναι σαν μια φυλακή. Για σκεφτείτε: ποια φυλακή ανέχεται αποδράσεις; Καμιά προφανώς. Ακόμα κι αν είσαι ο πιο αθώος φυλακισμένος δηλαδή, ακόμα κι αν αυτό το ξέρουν όλοι οι δεσμοφύλακές σου, όμως για το ίδρυμα που κρατείσαι είσαι εκ προοιμίου ένοχος. Και προφανώς απαγορεύεται όχι μόνον αυτή καθ΄ εαυτή η απόδραση αλλά και οποιαδήποτε σκέψη σχετικά με αυτή. Λίγο πολύ έτσι ήμουν κι εγώ.

Τώρα βρίσκομαι με τον Ερμή μου μερικές μέρες στο αγαπημένο μας νησί. Πρέπει πάλι να υποκύψω… να τον αφήσω. Το ξέρει κι αυτός, βέβαια. Συμφώνησε πριν χρόνια, αλλά με βαριά καρδιά. Γιατί υπάρχει ένας λόγος πολύ πιο σημαντικός κι από τους δυο μας. Έτσι είναι η τελική συμφωνία με το θηρίο, εννοώ την Κοινωνία που με περιβάλλει και ουσιαστικά εκπροσωπείται από τον πρώην σύζυγό μου.

Ο βιομήχανος με περνάει είκοσι και πλέον χρόνια και τώρα που τον χτύπησε ένα καρδιακό έχει κάπως ηρεμίσει. Τις γκόμενες τις έχει κόψει. Εννοώ δεν έχω διαβάσει κάτι στα περιοδικά. Το τι κάνει στα κρυφά… ο Θεός και η ψυχή του το ξέρουν. Έχει κάπως αλλάξει, δεν λέω όχι. Δεν με ενοχλεί και κοιμόμαστε σε ξεχωριστά δωμάτια στη βίλα του. Δόξα το Θεό έχει αρκετά δωμάτια κι απομονωνόμαστε.

Οι μήνες μακριά από την οικογένειά μου με τον Ερμή είναι μια φυλακή στην οποία ζω κι αναπνέω έχοντας ένα σκοπό στη ζωή μου. Αυτός ο στόχος με κρατεί ζωντανή και μου δίνει δύναμη: πότε θα περάσει ο καιρός, για να ξαναβρεθώ δίπλα στον αγαπημένο μου.

Αχ Ερμή μου, αγάπη μου… Ελπίζω να το αντέξεις κι αυτό. Ναι… πρέπει να το αντέξουμε μέχρι να έρθει η ώρα που θα είμαστε πάλι για πάντα μαζί, ενωμένοι. Ξέρω τι περνάς, ξέρω τι κακό σου έκανα, όταν δέχτηκα αυτή τη συμφωνία… ξέρω, στο έχω πει… εγώ είμαι η ένοχη πρώτη απ΄ όλους. Αν κάποιος πρέπει να καταδικαστεί, είμαι εγώ, η άμοιρη, που υπέκυψα.

Αλλά ξέρεις καλά ότι το έκανα για την αγάπη μας… και για το σημαντικό λόγο που γνωρίζουμε οι δυο μας, έτσι δεν είναι; Όλες αυτές τις μέρες μετρώ το χρόνο, μια-μια τις ημέρες σβήνω από το ημερολόγιό μου. Ερμή μου η οικογένειά μας είναι όλο μου το είναι, όλη μου η ζωή. Ζω μέσα σε ένα ψέμα κι εσύ είσαι η μόνη αλήθεια της μίζερης ζωής μου, φως των ματιών μου.

Κοιτάζω και πάλι έξω από το παραθύρι μου. Είναι πια η πρώτη μέρα του Σεπτεμβρίου. Η τελευταία μέρα μαζί σου, αγαπημένε μου. Έξω από το παράθυρο βλέπω τη μαύρη μερσεντές του άλλου. Εκεί γύρω τριγυρίζουν οι δυο μπράβοι του, μαντρόσκυλα που περιμένουν να με παραλάβουν. Είμαι υποχρεωμένη να πάω μαζί τους. Αλλιώς…

Θα μπορούσα να φύγω για πάντα μαζί με τον Ερμή μου… Θα μπορούσαμε να εξαφανιστούμε.. να πάμε σε μια άλλη χώρα, να ζήσουμε την ευτυχία μας. Θα μου πείτε, γιατί δεν το κάνεις. Δεν ξέρω… ίσως γιατί δεν θέλω... ίσως γιατί έχω αγαπήσει την Ελλάδα πιο πολύ απ΄ όλες τις χώρες του κόσμου που έχω επισκεφτεί στο παρελθόν. Ίσως… Μπορεί και να φοβάμαι. Όχι για μένα. Εγώ έφτασα κοντά στο θάνατο. Τον είδα, τον μύρισα, τον γεύτηκα. Αλλά οι άλλοι; Άραγε μπορώ να πάρω το ρίσκο και γι΄ αυτούς; Αξίζει να τους βάλλω σε μια αβέβαιη δοκιμασία; 

Ο Αλέξης είναι ένα πραγματικό τέρας με άπειρα λεφτά. Τέτοιος ήταν από τα νιάτα του. Θυμάμαι, όταν είχαμε παντρευτεί πριν από εικοσιπέντε και πλέον χρόνια, τη μέρα του γάμου μας, όταν με πήγε ο συχωρεμένος ο πατέρας μου στην εκκλησία και με παρέδωσε σε αυτόν, ο Αλέξης έσκυψε στο αυτί και αντί για ένα γλυκό λόγο μου είπε με σκληρό χαμόγελο: από δω και στο εξής εγώ είμαι ο αφέντης σου, μωρή.

Εκεί μου έκοψε μια τέτοια τσιμπιά στο χέρι, πάνω από το άσπρο νυφικό που από τον πόνο δάκρυσα. Το είδε και μου είπε καθώς μπαίναμε στο ναό: τα δάκρυα θα είναι από δω και περά οι φίλες σου, αν δεν με υπακούς… κατάλαβες; Όλοι βέβαια πίστευαν ότι τα δάκρυα μου είναι από τη συγκίνηση που λαμβάνω για σύζυγο τον πολυθρύλητο επιχειρηματία με τη τεραστία περιουσία.

Αλλά ακόμα και σε αυτό ήταν σάπιος. Κληρονομιά ήταν η περιουσία από τον πατέρα του και τον παππού του. Και οι δυο γνωστοί στο πανελλήνιο μαυραγορίτες και δοσίλογοι που έφαγαν σπίτια και τα λεφτά του κοσμάκη κατά την περίοδο της γερμανικής Κατοχής. Μετά τον πόλεμο, όταν ήρθε στην Ελλάδα η αμερικανική βοήθεια, φρόντισαν κι εξαγόρασαν πολιτικούς, πήραν δημόσιες εργολαβίες κι έχτισαν ακόμα ένα εργοστάσιο.

Το πρώτο τους ξέρετε πώς το απέκτησαν στην Κατοχή; Με τριάντα τενεκέδες λάδι που είχαν αποθηκεύσει σε μια κρυφή αποθήκη τους κάπου έξω από την Αθήνα. Έτσι το έφαγαν από τους κληρονόμους του ιδιοκτήτη… αυτό μου είχε πει με χαρά και περηφάνια μια μέρα ο Αλέξης, δηλαδή.

Οι δικοί του σε τριάντα χρόνια κατάφεραν κι έφτιαξαν αμύθητη περιούσια με δόλια μέσα, βέβαια. Μέχρι που ήρθε η Δικτατορία. Όχι ότι βλάφτηκαν απ΄ αυτήν. Εξάλλου υποστήριξαν τους συνταγματάρχες όσο πήγαινε. Την περίοδο της επταετίας έφτιαξαν άλλα δυο εργοστάσια με κρατική χρηματοδότηση. Αυτά τα βρήκε ο Αλέξης και άραξε πάνω τους σαν να είχε τάχα ιδρώσει, για να τα κάνει μόνος του. Παραδόπιστος κι αυτός σαν τους προγόνους του.

Όμως τώρα, όλα αυτά μου μαυρίζουν την ψυχή. Λίγες ώρες μου μένουν. Δεν μπορώ να σκέπτομαι τίποτα άλλο από το καλύτερο που υπάρχει στη ζωή μου, τον Ερμή μου· τον αγαπημένο μου, που στάθηκε η αφορμή για να γνωρίσω τον ερώτα για πρώτη φορά. Δεν πρόκειται πότε να τον ξεχάσω... ούτε και να τον αφήσω ποτέ.

Μπαίνω κάτω από το σεντόνι, τον αγκαλιάζω… χμ, σαν να ξύπνησε, το μωρό μου. Αρχίζω να τον χαϊδεύω με τα φιλιά μου. Το καταλαβαίνει και με τραβάει πάνω του. Έχει κλείσει τα μάτια του, άλλα τον έχω μάθει πια. Άρχισε να με θωπεύει όμορφα, ήρεμα, μαλακά κι απαλά στα σφριγηλά μου στήθη… κι ανάμεσα στους μηρούς μου. Ω! Τι ευτυχία Θεέ μου είναι τούτη, για τελευταία φορά. Νιώθω… αρχίζω να τρέμω από ηδονή! Το ίδιο κι εγώ του ανταποδίδω την ομορφιά του με καλοσύνη και γλυκύτητα αγγίζοντας το αγαλματένιο του κορμί. Του ψιθυρίζω ερωτόλογα και πολύ σύντομα τον νιώθω ότι είναι έτοιμος να μου χαρίσει για τελευταία φορά φέτος τη φλόγα που μου λείπει όλο το χρόνο.

Ποια γυναίκα έχει νιώσει έστω μια φορά στη ζωή της αυτό που νιώθω εγώ τώρα; Τα μάτια μου δακρύζουν από ηδονή και ικανοποίηση, η καρδιά μου κτυπάει σαν τρελή γι΄ αυτόν! Ναι, είναι και πάλι εδώ μόνο για μένα. Είμαι και πάλι εδώ μόνο γι αυτόν!

Ο έρωτας… αχ ο έρωτας, είναι και πάλι στην αγκαλιά μου, είναι δικός μου… είναι μόνο δικός μου! 

 

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 !